چشم خود بستی و چشم همه شد گریانت            دست شستی ز یتیمان و صف طفلانت
تا خدا هست چرا روی زمین می‌مانی            برو ای یوسف گمگشته سوی کنعانت

برو حق داری اگر میل به رفتن داری            صبر کم کن بکش از دست همه دامانت
غل غل رنگ به خون است همیشه چاهت            بسکه سیـراب شد از دیـدۀ پُر بارانت
علت مرگ تورا گفت طبیب تو غـلط            بـی‌خـبـر بـود ز سـر غــم بـی‌پـایـانت
برو حرفی نزن از کوچه که ما می‌پرسیم            داغ جـانـسوز تورا از دل نخـلستـانت
مرد خیبر شکن و گریه چه معنا دارد            کس ندیده است پس از کوچه لب خندانت
لـگـدی که به تن فـاطـمـه آورد فـرود            غنچه را کند زد از ریشه گل ریحانت
بعض این طایفه ایجاب نموده که حسن            مـثـل زهـرا بـنـمایـد دل شب پـنهـانت